Düşmanla işbirliği dediler kadına

Gözleri kimseye bakmıyordu

Görmedi kafsına yaklaşan

                    makası da

Soğuktu çeliğin

o şak şak sesi

Sonra sızan kan

ısıttı kafa derisini

 

Kadını hep saçindan vururar

en çıpak yanından

Saç hatırlar bir vakit

içine gömülmüş elleri yüzleri

Saç anımsatır şimdi

kendinden vazgeçenleri

 

Kadın direnir ama saçina

kestirmez onları, tarar boyuna

hayata verili bir söz diye

İçinde hep o çeliğin

şak şak sesi

 

Yalnız dünya sustuğunda geceleri

Belleğin saati on ikiyi vurduğunda

saçları mesken tutmuş

ellerle yüzler geri gelir

Yüz kere firçalar saçını kadin

döker hepsini parlak tellerin arasından

pul pul dökülenleri hayatından

 

Zaten hiç başka türlüsünü bilmedi ki...

Biraz da saçini taşımak

demek, yaşamak dedikleri