நீங்குதல் Leaving

நீங்குதல்

எறும்புகள் பகல் கனவுகளை மொய்க்கின்றன 
பின் இழுத்துச் செல்கின்றன
 
தாரை தாரையாக
உருகிக் கரிக்கின்ற உப்புத்துளிகளை 
காயங்களில் இருந்து குடைந்து 
எடுத்துச் செல்கின்றன 
மணல் புற்றுகளின் களஞ்சியங்களுக்கு 
 
குருத்தெலும்புகளை அரித்துக் கொண்டிருந்த 
வெறுமையின் உதிரத்தை மணந்து 
ஒன்றுக்கொன்று கனவுக்குள் சம்பாஷித்துக்  கொள்ளுகின்றன 
 
தனக்குத்தொனன தூபமிடும் 
வசியமறிந்தவர்கள் அறிவர்
காலத்தைத் தூவி விசிறும் பகல் கனவுகள் 
ஏன் காணப்படுகின்றன
 
மணல் புயல்களின் சூறைகளை
மூடிக்கொண்டிருக்கும் புற்றுகளின் சுரங்கங்கள் 
இடம்பெயரக் கூடியது. 
 
புற்று மணல் நிறம் மாறி மாறி  
கனவின் சாயலை உமிழ்கின்றது 
சமிக்ஞைகள் வழங்கப்பட்ட எறும்புகள் 
புற்றிலிருந்து விரைகின்றன. 
 
மர்மங்கள் வெளியேறும் 
மணிக்கட்டின் அறுந்த நரம்பிலிருந்து 
வழியும் குருதியில் 
அந்தியின் சூரிய ஒளி பட்டு ஒளிர்கிறது
 

Leaving

Ants swarm the daydreams
then drag away
 
line by line
the oozing salt-streams
mined from the wounds
they carry
to the sand silos of the anthill
 
cutting through the cartilage
the futility, they smell its blood
they talk to each other in the dreams
 
those who light incense
for themselves
know too well
why time burns daydreams into smoke
 
these anthill mines
that conceal the sandstorms
are migratory
 
the sand changes colour
spitting out the likeness of dream
given the signals, the ants
flee the anthills
 
from the wrist’s open vein
mysteries seep out
and on the pooling blood
the evening sun shines
 

Hari Rajaledchumy, the translator for this session, explained that Anar’s poetry is often influenced by the folkloric stories she heard as a child, embedded in the landscape of Sri Lanka, as well as by the tactics of fragmentation developed in recent modernist poetry in Tamil. When translating the poem, we found this to be the case. So much of the poem seems to hinge on unexpected juxtaposition – the daydream set against the violent imagery and the busy ants, the ending which mixes the grisly description of a cut vein bleeding out with lyrical flight. The logic of the poem seemed to be generated by paradox and syntactical disruption. It was not always clear from the Tamil if the sense of the preceding line should be carried into the next line or not (as was the case between first stanza and second). New images and ideas arrived without the reassuring fluidity of coherent narrative. At times this confused us. In the third stanza it is not wholly clear in the Tamil if it is the ennui (the futility, as we translated it) or the ants which cut through the cartilage. In this instance, we opted for the former but tried to arrange the English so that it retained some of that confusion, allowing the reader to judge for themselves whether to carry the sense over the line breaks or not.

Leaving

Ants swarm on the day dreams
then dragging away
 
they move
trickling drips
of melted salt
mined out from the wounds
to sand silos of the anthill
 
cutting through the brittle bones
they smelled the blood of ennui
they talked to each other in their dreams
 
those who know the art
of tooting one’s own horn
know well why
dream those day dreams that eat up time
 
these anthill mines
covering up the sandstorms
are migratory
 
losing colour the anthill sand
spits out dream’s resemblance
having been granted the signals, the ants
rush away from the anthills
 
from the wrist’s cut vein
mysteries seep out
and in the blood
shines a dusky sunlight
 

Original Poem by

Anar

Translated by

Hari Rajaledchumy with The Poetry Translation Workshop Language

Tamil

Country

Sri Lanka