نامه Letter

نامه

سکوت خواب‌های زیادی دید

و به یاد آورد     خم شانه کسی را در آسمان
و تو پرنده‌ای شدی     با زخمی بزرگتر از سایه‌ات
به یاد آورد      انگشت‌هایت را با آن رد کبود
و بال‌های بریده کوچک در پاکتی
و به یاد آورد
چقدر ما خوب جنگیده‌ایم
تا فراموشی مرگ را بغل کند
سکوت
مثل درخت ایستاده‌ای
سبز می‌شود برگ می‌دهد
و میوه‌ها ؛ فانوس روشنی از خون
طولانی‌تر از
کلماتی که ما را کوتاهتر برید و خالی نوشت
در این تهی
تیز است چاقوی تو
مثل گودال کنده در طول سال‌ها
پر از سیاه
سکوت ما را ادامه داد
ادا کرد ما را در خواب‌های بد
در این هوای گرفته و ابری پیچید دور ما
و آینه‌ی جیبی میان بری نداشت
تا باور کنی
باران از ابرهای تو روشن‌تر است
 

Letter

Silence saw beautiful dreams
And remembered [brought to memory]      the fold of someone's shoulder in the sky
And you became a bird           With wounds larger than your shadow
Remembered [brought to memory]               Your fingers with that bruised trace
And the small cut up wings in an envelope
And remembered [brought to memory]
How well we have fought [with each other]
Till forgetfulness hugs death [takes death in its arms]
Silence
You are standing like a tree
[that] becomes green, gives leaves
and fruit; a lantern alight with blood
longer than
the words that cut us shorter and wrote us emptier
In this emptiness
Your knife is sharp
It's created a pit/cavity in the passing of the years [the length of the years]
Full of black [referring to the pit]
Silence continued us
It discharged me into bad dreams
In this cloudy weather and the clouds wrapped around us / this cloudy
weather twisted around us
and it had no pocket sized mirror
for you to believe
that rain is brighter than your clouds
 

Original Poem by

Azita Ghahreman

Translated by

Elhum Shakerifar with Maura Dooley Language

Farsi

Country

Iran