در دل اُرسی قاب می شوی بر سر انگشتانت گرمی شانه هايش می ماسد  باران رد پا هايش را زير فانوس کوچه می شويد  از لای دفتر بسته خيال او به شب های رفته می کوچد آن طرف تر سايه ی گربه ی شبگرد را گم می کنی  به بيت اول بسنده کلام حافظ را […]

ننه می گفت توبره را برصندوق سينه نگه دار  نگو آفتاب کهنه شده نگو بيگاه شد بگو باز می آيم  ديِو سپيد پشت و پناهت باشد های، دختر پگاه! سستی کار شايد از دست های توست که افسانه هم پای در ِگل مانده است  شانه را از توبره بيرون آر سر راه بدخواه پرتاب کن […]

سال هاست که ديدار ديگر نه به قسمت به قيامت است  دلداری می کنی می گويی جوراب سياه اسب نشان بر پاهای تو زيبا بود  هوس می کنم نگاهت يک بارهم شده از پرپرزدن بيفتد وباز بر بند کفش هايم ميخکوب شود  تخت است يا تابوت؟  زيرنسترن لب جوی  هزار پهلو پيش تر از بيداری […]

درد می کردم از تغاره ی خمير که دست هايت در آن گم می شدند از دراز تکه ای که با آن غوره گی پستان هايت را مهار می کردی  از پس دادن بچه از پاره گی کنج لبت درد می کردم  سنگريزه ای به سايه ات کافی بود تا خون رفته از لب ها […]

در چشمان ميشی ات آخرين نفس ِ کدام ها می خوابد؟ نگاه کدام کودک با ماشه ات خالی می شود؟ دلت برای کدام دوشيزه ی          دل در کف ِ          ی در خون می تپد؟  کوه مرد! کدام تقدير صخره از زير پا هايت می گيرد؟  سياه زلفان به خاک آلوده ات نوک پستان های کدام […]

برای کابل اگر دلم می تپد برای دامن بالاحصار است که مرده هایم را در آغوش می کشد هر چند، هیچ گاه هیچ یک از آن دل های نامراد برای من نتپیده است  برای کابل اگر دلم می سوزد برای "ویش خدا"گفتن لیلا است که دل مادر کلان را کلچه کلچه داغ می زد  برای […]