იმ უცნაური ჯვრისწერის შემდეგ ყოველ ღამე იგივეა: იკეტება ქალაქის კარი, აქრობენ შუქს, წევენ ხიდებს, და ნესტიან ქუჩებში მოძრაობას იწყებენ ჩრდილები, რომელთაც ადამიანები არ ახლავთ. გადავდივარ ერთი ფანჯრიდან მეორესთან, გადავყურებ მოედანს გილიოტინით, დიდ მდინარეს გავსებულს სისხლით, და მასხენდება, მარიგებდნენ ბავშვობაში, ნუ შეიყვარებ საკუთარ თავს, მას ყოველთვის სხვა ეყვარება. იმ უცნაური ჯვრისწერის შემდეგ ყველა ღამე, რომელიც უნდა […]
ხმაში თაფლიანი იელი ჩამიხმა ხორხში-იავნანის სურო, მივდივარ და სიტყვებს მაყოლებ-ჩემი ხარ!, იცი, ვბრუნდებოდი სულ რომ. ვუყურებ- გადამფრენი- მეტობის ნიშნები-ჩიტები- ბანალური ქარგა- როდესაც მიდიხარ-სამშობლოს იტოვებ, როდესაც ბრუნდები-კარგავ. გავდივარ ცარიელი, უშენო სახლიდან… გასვლისას ოქროს თევზებს ვაქრობ ჭერზეც და ზღვის ფსკერზეც- მბჟუტავს დავტოვებდი- შენ დაბრუნდებოდე აქ რომ…
სიმღერამ რეფრენი გაშალა და ცას მიაშურა მე მარტო დავრჩი, ისიც კი აღარ მყავს – ახალშებურტყლული, ყვითელღინღლიანი – „ლალა ლალალა“. ჰაერის პლასტელინს ვგორგლავ და ვაბრტყელებ და სიტყვებს ვძერწავ, აქამდეც დიდად არ გესმოდა გაიგებ ვერც ამ ხელებით ცეკვის ფარულ მიზეზებს. რკინის კოღოებს ვიგერიებ და ჰაერის ამ უხეშ ჯაგნარს ნაიარევი ხელებით ვგლეჯ – ადრე სიმღერის ერთი ფრაზაც რომ […]
მომეცი შენი მკლავები, ცოტა დავისვენო. ჰაერში ვწევარ. ჰაერი მაცვია. ჰაერი არ მყოფნის. მომეცი ერთი წვეთი წყალი, ერთი ხელის გული გზა და ერთი თვალის დახამხამება ძილი, სიყვარულს ნუ მომცემ, ჰაერი ისედაც არ მყოფნის, ხომ გითხარი. მომეცი ჩემი დარჩენილი ცხოვრება, ისე ვატარებ, როგორც მე მინდა, მინდა _ ვათრევ, მინდა _ ვაფრენ, მინდა _ გადავაგდებ, მომეცი, თორემ საკუთარი […]
რანაირი სიტყვაა „იმიტომ“ თითქოს რეზინის ბურთია, რომელსაც კბილები უნდა მოუჭირო როცა კითხვებით მუცელს გიჭრიან გაუყუჩებლად. რანაირი სიტყვაა“ – თან პასუხია, თან პირიქით და კითხვასაც, როგორც გემის გეზს, ვერ შეაბრუნებ. სიტყვა კი არა, თითქოს სხვა ქვეყნის საზღვარია – სადაც ზეთისხილის ბაღი შრიალებს, ქაფქაფა რძით იცინიან ცელქი გოგონები, საზამთროს ღიმილები – ყურებამდე, ქალები-გარუჯული მკლავებით, კაცები-კისერზე შემოსმული ბავშვებით… […]
შენ, ვინც შემქმენი ორი ხელით და ერთი ჩანგლით, ერთი კოვზით და ერთი პირით – ბევრი სარჩულით, ორი ჩხირით და მაკარონის ფერადი ნართით, მომეცი ნიჭი – ხორცი ძვლისგან გამოვარჩიო, შენ, ვინც მასწავლე ჭირსა შიგან გავიქვიტკირო კუჭი – მშიერმა მხოლოდ ხახვის ცრემლით ვიტირო, რომ ამბრის ნაცვლად სჯობს ილი და კამა ვაკმიო, რომ პური ჩვენი არსობისა ერთი ლუკმაა, […]
როგორ სათითაოდ ჩამოხოცა მავთულზე ჩამომსხდარი სიმღერები ყინვამ. ყურებზე ხელი ავიფარე ვისმენ – სიტყვა სად იბადება, ვინ ვარ. დავდივარ თვალებით – ღია გალიებით – რომ შიგნით მოვიმწყვდიო ჭრელი თუთიყუში-ქვეყანა. ჩემ წინ და ჩემ უკან სამიოდ ნაბიჯი და მერე ხელახლა და მერე თავიდან მსოფლიოს გარშემო რკინიგზა გამეყვანა მსურდა. და ვტრიალებ, ვტრიალებ ვტრიალებ ვიწევი. ვმუსუბუქდები, ვმჩატდები, ვვარდები . […]
თავიდან იყო შიში კიდევ იყვნენ ლექსები. მერე მოვიდა კაცი, როცა გაქრა ყველა სხვა, მოვიდა კაცი – გაქრა შიში, მოვიდა ბავშვი – შიშიც დაბრუნდა – უეცარი სიკვდილის შიში. – მერე მოვიდა იავნანის ტალღა – დამახრჩო, მერე რძის სუნმა დამაყრუა – ყველა ხმა გაქრა – ჩემის გარდა, ისიც შიგნიდან რეკავდა, როგორც ჩაგდებული (ზარის) ენა – რბილი ლითონი. […]
ქალაქს რა აგებს – ორი სახლი და ერთი ქუჩა გადასასვლელი კარზე ზარი კართან საფენი გადასახლება არის ისე გარდაუვალი. როგორც გარღვეულ ტომარიდან ბრინჯის დაბნევა. ცეცხლზე გოგირდის ფაფას ვხარშავ, სტუმრებს ვაპურებ, რომ მოვახერხო შენი კვალის ორთქლით დაბურვა, რა არის ომი – ორი ხმალი და ერთი ცხენი. აბჯრიდან ჩემი თმების კვანძი თუ გამოხსენი, თუ ღმერთის შვილმა გამოტეხე კვერცხის […]
1 რაც შენ წახვედი, მე ვსვამ ყავას შენი ფინჯნიდან, მაშინებს ყველა ქედმაღალი გადმოსახედი, გაქაფულ ჭურჭელს ნიჟარასთან ვაწყობ მიჯრით და ვტოვებ. დამჩემდა გულგრილობა, რაც შენ წახვედი. რაც შენ წახვედი, მე დავდივარ შენი მანქანით და შენებურად ვასიგნალებ თავგამეტებით, ამეკვიატა უძილობა, ხელის კანკალი და უსაშველოდ შევიძულე სენტიმენტები. რაც შენ წახვედი, მე ვიძინებ სწორედ იმ მხარეს შენ რომ გეძინა […]