حتمن آفتاب تازه از ستیغ کوه قد کشیده است حتمن ابرها هنوز ابر باد ها هنوز باد خانواده ها هنوز خانواده اند صدای پارتی صدای رقص و پایکوبی وشکستن پیاله صدای خنده هر دقیقه انفجار می کند مردم است شادمانی است من با دلی بزرگ در کشتی بزرگ پادشاهی زیر سرد کامیون مرز را لمیده […]
ما کفش هاي چرمي هم بوديم وقتي کنار در همراه مي شويم از خاطرات همدگر آگاه مي شويم درخاطرات تو گوساله اي ست رومي پروار گفته هاي خدايان بروار نقل پروار دور باطل تاريخ از زندگي به مرگ ار سفسطه به عقل آن گاه با کلب کلب کلب با کلبيان رواق رواق آمده به بقل […]
با هم بر نمی خیزیم من با اتاق های بندری متروکه در کناره دریا بر می خیزم تو با باز کردن پنجره اتاق خواب خودت تو چای دم شده میخوری من قلبم را چسپ زخم می زنم روز تو خیابانی است که به خیابانی دیگر که به ساختمانی و بعد به خیابانی در شهر خطوط […]
باد وقتی لباس بپوشد باد وقتی آواز بخواند باد وقتی کفش های چرمی وکلاه ابریشمی بپوشد باد وقتی که نیمه شب به خانه ام بیاید با یک دیگ سوپ جو وقتی در اجتماع در بین دوستانم می آید بی شرم لب هایم را می بوسد در اجتماع اهل سیاست از من می خواهد با او […]
کلمه ی متروکی بودم من در کتابی کهنه کلمه ی فراموش شده بودم از عشق از سیاست از دنیا شاعران از من می گریختند حروفم از من متنفر بودند به کلمات دیگر می رفتند و باز نمی گشتند کلمه ای تنها بودم بی حرفی تنها صدای قرن هابا من بود صدای بردگان صدای مردگان صدای جهات دوار زمان تو آمدی با لب های خونینت باانگشتان غمگینت تو آمدی و مرا پیدا کردی و تمام جهان از من پرشده
بارانی بی وقتم که خیابان ها درکم نمی کنند زمان گذشته دورم که ارواح سیاحان گمنام و ملاحان نامدار که ارواح همه گذشتگان در من مدفون است کلمه ای مطرودم که کودکان از من می گریزند وشاعران ترکم کرده اند صورت کنده بتی در بامیانم که کشتی کشتی کشتی از وطنم دست به دست دزدیده […]
ابری اگر نبود می توانستی از اين آسمان کوتاه دانه دانه ستاره بچينی، از موهای مدام آشفته اش بيآويزی و انگار کنی می گويد: به قالين َموْر می مانم که هرچه کهنه شود زيباتر می گردد هرچند دو، سه بچه ی شيطان بر آن شاشيده باشد رسيدی؟ حالا سفره ی هفت سين را ميان ميدان […]
بازخالی می شود پشتم خالی می شود باز زير پاهايم دستم به شانه های آفتاب نمی گيرد نافم را بر پايه ی عادت گره زدند مويم را بر طشت بايگانی بريدند در گوشم اذان گفتند: “همواره پشت تو همواره زير پايت خالی باد” همواره اما بالاترک زمينی ست سُچه تر از نيايش ابليس با دست […]
پيراهن زفافم را از ميخ خاطره های سپيد می آويزم ابريشم نگاهم را از شانه هايش دل کنده ام از سينه اش که هنوز بوی شير مرا دارد؟ با دل انگشت هايش بر گردنم بيدار می شود غوغای وسوسه ای کهنه در آغوشش دل می گيرم از او چشم اندازم پُِر می شود از پشتش […]
شگوم ندارد این واژه ها نگو در بهشت میان لب های من باز می شود پای خدا در چاک سینه های من لغزیده است می آیم باز نفس هایت درمن می دمند ریه هایت از عطر من پر می شوند زبانت بر پوستم باران باران بارانی می شود وا می روم و باز آنگونه که […]