აუტიზმი. ამეტყველება Autism: Beginning to Speak

აუტიზმი. ამეტყველება

როგორ სათითაოდ ჩამოხოცა
მავთულზე ჩამომსხდარი სიმღერები
ყინვამ.
ყურებზე ხელი ავიფარე
ვისმენ – სიტყვა სად იბადება,
ვინ ვარ.
დავდივარ თვალებით – ღია გალიებით –
რომ შიგნით მოვიმწყვდიო
ჭრელი თუთიყუში-ქვეყანა.
ჩემ წინ და ჩემ უკან სამიოდ ნაბიჯი
და მერე ხელახლა
და მერე თავიდან
მსოფლიოს გარშემო რკინიგზა გამეყვანა
მსურდა.
და ვტრიალებ, ვტრიალებ
ვტრიალებ
ვიწევი. ვმუსუბუქდები, ვმჩატდები, ვვარდები . . .
ღრუბლების ხაო და ნოტიო შეხება
დედამ ჩამოკიდა ახალი ფარდები.
პირში მიწის ოდნავ მომჟავო გემო აქვს
ბიჭს, ჩემში რომ უდგას საწოლთან ტორშერი
და თბილი ხელების დათრგუნველ შეხებას
ძვირფასი თვალების ალესილ შეხედვას
კაშკაშა პროჟექტორებს თოფივით მოშვერილს
იშორებს . . .
ცაში კი სიტყვები ჩხავიან
როგორც თოფის სროლით დამფრთხალი ყვავები
გაჩუმდი, გეყოფათ!
ერთს მოვდე ანკესი –
და თავზე
და თავში
მთელი ცა მემხობა!
ვიწყებ –
დავაწერე ყვავების გუნდები
სანოტო ხაზებს, ტელეფონის მავთულებს –
პირში მიჩხავიან მარტივი სიტყვები –
რომელთაც თან და ქვე ვაწყობ
და
ვართულებ.
 

Autism: Beginning to Speak

The songs perched on the wire
freeze to death, one by one.
I cover my ears with my hands
and listen
for the birth of the word,
for who I am.
I walk around
with eyes like open cages
to trap the bright parrot,
the country inside me.
Three steps forwards, three back,
repeat, repeat. I want
to circle the world with my tracks,
circle and circle again.
I rise, weightless, then fall.
The clouds feel damp and feathery
as my mother’s new curtains.
A sour taste is in my mouth.
I stand like a lamp beside the bed
and at the violent touch of warm hands
or the laser-sharp
glance of loving eyes,
I recoil like a gun
and words squawk into the sky
like startled crows.
Silence! Enough!
I lasso one –
and on my head
and in my head
the whole sky falls!
I begin.
I write the crow music
on the stave of the telephone wire.
Simple words squawk in my mouth,
and I co-ordinate and subordinate
and make them complex.
 

Autism Beginning to speak

How the frost killed
One by one the songs
Seated on the wire.
I covered my ears with my hands
I listen- where the word is born,
Who I am.
I walk with the eyes- open cages-
In order to cease inside me
The colourful parrot- the country.
Three steps in front of me and tree behind
And then again
And then from the beginning
I wanted to lay the railway around
The world.
And I go around, I go around
I go around
I raise. I get lighter, disburdened( relieved), I fall…
The downy and humid(damp) touch of the clouds
Mother hang new curtains.
A slight sour taste is in the mouth of
The boy , who has a standard lamp standing( I am a lamp for him) in me next to his bed
And who moves away like a steered gun
An oppressing touch of warm hands
the sharp glance of dear eyes’
bright projectors…
and in the sky the words caw ( screech)
as the crows frightened by the sound of the gun
be silent, enough!
I anchored one-
And on my head
And in my head
The whole heaven(sky) falls!
 
I begin-
I wrote the crows’ choirs
On the musical lines, the telephone wires-
Simple words screech (caw) in my mouth-
 
Which I coordinate and subordinate
And
Make them complex.
 

Original Poem by

Diana Anphimiadi

Translated by

Natalia Bukia-Peters with Jean Sprackland Language

Georgian

Country

Georgia