მინდოდა, მეკითხა, I Wanted to Ask

მინდოდა, მეკითხა,

ხომ არ მოგენატრე,
ჩემი თითების სუნი ხომ არ გაგახსენდა, როცა დაგირეკე
და სხვათა შორის გითხარი რაღაც,
შენ კი ათასი შეკითხვა დამიბრუნე, ათასი უშინაარსო შეკითხვა, რომელთაგანაც არცერთი არ იყო:
„როგორ ხარ?“
„ისევ გიყვარვარ?“
„გინდა, საღამოს კინოში წავიდეთ?“ 
მინდოდა, მეთქვა,
რომ მე ყოველთვის მიჭირდა
უბრალო წინადადებების მოძებნა შენთან სალაპარაკოდ, მეგონა, ისინი ვერ გამოხატავდნენ
ჩემს შენდამი სიყვარულს,
ჩემს ყველა ტკივილსა და შიშს,
ჩემს დახუჭულ თვალებში დაძინებულ სურვილებს.
მე ყოველდღე გიყვებოდი ამბებს
ჩემზე და სხვა ადამიანებზე,
ყოველდღე გწერდი ათას სიტყვას,
რომელთაგანაც არცერთი არ იყო:
„მიყვარხარ!“
„მომენატრე!“
„მოდი!“ 
მინდოდა, დაგენახა,
რომ მე აღარ ვარ ისეთი ლამაზი,
როგორიც ვიყავი შენს გვერდით,
როგორიც ვიყავი შენს ცხოვრებაში, რადგან სილამაზე სარკეა –
ის ბედნიერებას ირეკლავს.
მე კი, რაც შენ დაივიწყე ჩემი მისამართი, 
ყველა სარკეს შავი ნაჭერი ჩამოვაფარე, ოთახის შუაში დავასვენე ოცნებები
და ვთქვი:
„აღარ დაბრუნდე!“ 
„აღარ შემხვდე!“ „აღარ დამიძახო!“ 
და მაინც,
იმ საღამოს, დაღლილი რომ ჩამოვჯექი კართან და არავის მოსვლას დაველოდე,
მომინდა, მეკითხა,
ხომ არ მოგენატრე,
შემთხვევით,
სრულიად შემთხვევით . . . 
 

I Wanted to Ask

whether you missed me.
Perhaps you remembered
the smell of my fingers,
times I phoned you for small talk
and you answered 
with a thousand pointless questions
but never asked:
How are you?
Do you still love me? 
Would you like to go to the movies? 
 
I wanted to say
I never knew
how to find a simple sentence
that could hold my love for you,
my pains and fears,
my shut-eyed, secret wishes
so I gossiped about myself
and all the others.
I dropped a thousand hints
instead of saying:
I love you!
I miss you!
Come! 
 
I wanted you to see
that I am not as beautiful
as I was with you,
as I was in your life
that beauty is a mirror
hung in your hallway.
Now that you don’t know
my address, I’ve covered
my mirrors with black cloth
and laid my dreams
in the middle of the room. I said
Don’t come back!
Don’t meet me!
Don’t call me any more! 
 
but even
as I closed the door
and put my back against it
and slid down to the door
and hoped nobody would enter,
it was you I wanted to phone
ask if there was any way
you could miss me,
if there was any chance . . . 
 

***

I wanted to ask you,
Whether you have missed me, (you missed me or not)
Perhaps you remembered the smell of my fingers
When I phoned you
And I told you something amongst other, (by the way)
And you returned thousand questions,
Thousand meaningless questions,
Among which none was:
“ How are you?”
“Do you still love me ?”
“Do you want to go to the cinema this evening ?”
I wanted to say
That I always found it hard
To find a simple sentence to speak to you,
I thought they could not express
My love to you,
All my pains and fears,
The sleeping wishes in my closed eyes.
Every day I told you the stories
About myself and other people,
Every day I wrote to you thousand words,
Among which none was:
“I love you!”
“I miss you!”
“Come!”
I wanted you to see
That I am not as beautiful,
As I was next to you, (as I was when I was near you)
As (like) I was in your life,
Because beauty is a mirror-
It reflects happiness.
And I, since you’d forgotten my address,
Hang the black cloth on all the mirrors. ( I covered all the mirrors with the black cloth)
I laid my dreams in the middle of the room
And I said:
“Don’t come back!”
“Don’t meet me!”
“Don’t call me anymore!”
And yet,
That evening , when I,(was) tired sat down near the door
And did not wait for anyone to come,
I wanted to ask,(I felt like asking)
Whether(perhaps) you missed me,
By any chance, ( accidentally)
Absolutely by any chance…(absolutely accidentally)
 

Original Poem by

Salome Benidze

Translated by

Natalia Bukia-Peters with Helen Mort Language

Georgian

Country

Georgia