Laleş
Bu güneştir
Bu da ev.
Meleğin koruduğu yuva
Bekler hep.
Diyor ki bana
Eşiklerden geçerek
Gör siyah olanı
İnsanlığı kurtaranı gör.
Hani o yükseklikten
Dağların insanı koruyan vakarından
Söz eden.
Başlıyorum düğümlerden
Kumaşların dileklerle mühürlendiği
Karanlıktan başlıyorum.
Ve batıyor güneşimiz bizim
Herkesten önce.
Çocukların vaftizi
Badem ağaçlarına
Asılmış dilek.
Bahar geldi
Ve gidişin senin
Bitmedi hiç.
Bana diyor ki
Gözyaşlarının soğukluğunu
Kapıda bırak.
O bizim borcumuzdur.
Unutma diyor
Evin bu dağların yanı.
Seni inananların sabahında
En önde ağırlayacağız
Kızıl kadifeler içinde
Badem ağaçlarına ve taşlara sunarak
Ve bilerek hangi acı karartmamış yürekleri.
Ben gizli bir inanandım
Ve gizli kaldım.
Sırrım çözüldü ve
O dağın kovuğunda
Bulduğum acıdan saadet
Ve benzerliğim onlara,
Evet yuvayadır dönüş
Ve yuva
Dağların arasında unutulmuş
Badem ağaçları
Ve düğümlerdir.
Laleş 1 Mart 2014