نگاتیو یک عکس دسته جمعی Negative of a Group Photograph

نگاتیو یک عکس دسته جمعی

دراین عکس جوانترم
جوان تر از تمام جمله های جعلی
و سوم شخص غایب
زیر بلوز و دامن حرف هایم برجسته
مثل پروانه ای در جلد تابستان
به شگردی ازالی انگشت ها
شاعرانه از درز های مخفی بیرون پریدم
قلبم به دقت تحت نظر...
با دو قدم فاصله پشت خودم کمین
برهنه نشسته بودم
در آن سیاهی دنبال صنوبری بی رحم
شاید پی ریسمانی سبز می گشتم
غزاله حتمن یادتان هست؟
در این عکس جوانترم
جوان تر از سایه ام تنم
و هرچه باید ننویسم
برای جبران زیرپوست دخترم
مادرم را تنگ پوشیدم
چرخید یم رو به ابرهای نخستین
 
تا ریشه های باران را بگیریم
اما در سینه ام بازجای هفت زن
همیشه زخمی و خالیست
نازنین حتمن یادتان هست ؟
 
آن روزها از جنگ دیوانه تر
صدای سکوت می آمد
با کلمه های ترسیده
زیر پتوی کهنه سربازی
شعرتنها آغوش امن تا مرا بغل بگیرد
زبانش اگر نمی گرفت
روی کودکی
الی شکاف ها
پشت سین و جیم
به رمزخطی می نوشت شکسته بسته
بین تابستان وشاخه های کبود
فاصله می افتاد
بین راهی که پیچید دور گلویم
حرفی که در دهانت آتش گرفت
فکر نمی کنم مرا یادت باشد ؟
 
در این عکس
از هر طرف سایه ها را باقیچی بریدم
خط هایت دوباره ادامه دنیا ست
شعر تنها پیرهن عیدی که من بلد بودم
و عشق که زیباتر ازهمیشه
سرهای ما کنارهم نزدیک شانه اش
در این عکس عجیب جوانتریم
آهسته وصمیمی باارادت
ِرهمیشگی تان
دوستدا
 
در نگاتیو لکه های سفید و تاریکی
با لبخندی تمام قد چفت دیوار
رو به دنیا خبردار ایستاده ایم
 

Negative of a Group Photograph

I am younger in this photograph,
younger than anything I’ve ever written,
and I am the third missing person.
 
Inside me, undercover, my words were taking shape.
Like a moth waking from its cocoon into summer,
peering out from between my fingers,
from my hiding place, as a poet, I stepped out.
 
Keeping my heart well-hidden,
holding myself back a little
I sat exposed.
In the darkness I searched for that merciless tree
and maybe the trace of a green rope.
For you must remember Ghazaleh?
 
I am younger in this photograph,
younger than my own shadow.
Anything that I could not write
I disguised, hiding myself in my daughter,
losing myself in my mother.
We sought relief in the first sign of spring rain
but my heart will always ache with the loss of these women.
For you must remember Nazanin?
 
Those days were crazier than any war,
an almost-silence
where words were whispered fearfully
under an old army blanket.
Only poetry could hold us close,
 
when it wasn’t lost for words itself.
Between the shape-shifting letters
peeped a child’s face,
the writing all disjointed and hard to decipher.
Between winter and summer
the overcast skies pushed us apart.
Between the road that twisted around my neck
and the words that took fire in your mouth,
 
I don’t think that you remember me?
 
With a pair of scissors,
I trim away all shadows from the image
clothing us afresh for Spring.
Your lines were another new beginning,
and poetry the only fresh clothes that I knew,
a love that was more beautiful than ever.
 
We are strangely young in this picture,
our heads resting against one another,
intimate, affectionate - there I am.
 
In this stained old black and white negative
with our enormous, fixed smiles,
we faced the world, standing tall.
 
 
In memory of the poets Ghazaleh Alizadeh and Nazanin Nezam Shahi who both died young and in unfortunate
circumstances.
 

Negative a collective photo

Litteral coming soon.
 

Original Poem by

Azita Ghahreman

Translated by

Elhum Shakerifar with Maura Dooley Language

Farsi

Country

Iran