რეტროსპექტივა Retrospective

რეტროსპექტივა

თავიდან იყო შიში
კიდევ იყვნენ ლექსები.
მერე მოვიდა კაცი,
როცა გაქრა ყველა სხვა,
მოვიდა კაცი –
გაქრა შიში,
მოვიდა ბავშვი –
შიშიც დაბრუნდა –
უეცარი სიკვდილის შიში. –
მერე მოვიდა იავნანის ტალღა – დამახრჩო,
მერე რძის სუნმა დამაყრუა –
ყველა ხმა გაქრა – ჩემის გარდა,
ისიც შიგნიდან რეკავდა, როგორც
ჩაგდებული (ზარის) ენა –
რბილი ლითონი.
ყველა ხმა გაქრა –
ეჭვიანი, თბილი, როყიო,
მონატრებული, ტკბილი
ანდა
მკაცრი, ლიტონი.
ანორექსია – სიყვარული
ძვალს და კანს შორის
ვერ იგუებს ზედმეტს – მესამეს,
ანუ ლექსები –
დარდიანი ჭირისუფლები –
მე – მიცვალებულს –
სათითაოდ გამომესალმნენ.
და როცა ბავშვი
დილის რძეს
და შუადღის ფაფას
შორის –
დებულებს –
მარცვლებს ამბობს,
მერე ურითმავს –
და სიტყვებს აგებს –
ფერად-ფერად პლასტმასის კუბებს –
მე ზუსტად ვხვდები – რისი თქმა გსურს
და რას გულისხმობ –
შენ – დედაჩემის დედაენა
შენ დედაჩემის დედაენა
შენ – დედაჩემი.
 

Retrospective

In the beginning was fear.
There were also poems.
Then came a man –
everyone else vanished
when the man came,
and the fear vanished too.
Next came a child,
and the fear returned,
the fear of sudden death.
The wave of lullaby suffocated me.
The smell of milk deafened me.
All sounds vanished, except mine,
which rang from inside
like soft metal, like
the swallowed tongue of a bell.
All sounds vanished –
the jealous, the warm, the coarse,
the sweet and yearned-for,
the strict and simple.
Then anorexia – lov e
between bones and skin,
and a third party: the poems,
those grieving mourners
who could not get used to each other,
to me or the dead.
One by one they said goodbye.
And when a child,
between morning milk
and afternoon porridge
makes sounds, syllables,
and rhymes them
and builds up words
like colourful plastic blocks,
I understand, I know exactly
what you’re trying to say
and what you mean:
you – my mother’s mother tongue
you my mother’s mother tongue
you – my mother.
 

Retrospective

At the beginning was fear
There were also poems,
Then a man came,
When everybody else disappeared,
The man came-
The fear disappeared,
A child came-
The fear returned too.
The fear of sudden death.
Then the wave of lullaby came- it suffocated me,
Then the smell of milk deafened me-
All the sounds disappeared- except mine,
And it rang from inside
As the swallowed tongue ( of the bell)-
The soft metal,
All the sounds disappeared-
Jealous, warm, coarse,
Yearned for, sweet,
Or,
Strict, simple
Anorexia- love,
Between bones and skin
It can’t get used to extra- the third
In other words the poems-
Grieving mourners
Me – the dead-(the poems cannot get used to me-Nata)
They said good-bye one by one
And when a child
Between morning milk
and afternoon porridge,
says inter-
jections
syllables,
then rhymes them-
and builds up the words
colourful plastic cubes-
I understand exactly- what you want to say
And what you mean-
You- my mother’s mother tongue
You my mother’s mother tongue
You – my mother.
 

Original Poem by

Diana Anphimiadi

Translated by

Natalia Bukia-Peters with Jean Sprackland Language

Georgian

Country

Georgia