نظر بند The Bridal Veil

نظر بند

پيراهن زفافم را
از ميخ خاطره های سپيد می آويزم
ابريشم نگاهم را
از شانه هايش 
 
دل کنده ام از سينه اش
که هنوز بوی شير مرا دارد؟ 
 
با دل انگشت هايش
بر گردنم
بيدار می شود
غوغای وسوسه ای کهنه در آغوشش 
 
دل می گيرم از او
چشم اندازم پُِر می شود
از پشتش
که تخت است و برازنده ی
شال شاهی
 
به ياد نمی سپارم
که دمی ديگر
چادر عروسش را بر می گيرد
 
شماره نمی کنم
نفس هايش را
 

The Bridal Veil

I've hung my wedding dress
on a hook of white memories,
my gaze like silk on his shoulders.
 
I've torn my heart from his chest 
which still smells of my milk.
 
He'd wake,
his fingers pulsing on my neck,
the same old clamour of lust in his arms.
 
I've torn my heart away
but my eyes are filled with him,
his back, broad and resplendent
in a bridegroom's shawl.
 
I won't remind myself
that, with the next breath,
he'll take off her veil.
 
I won't count
his breaths.
 

Original Poem by

Shakila Azizzada

Translated by

Zuzanna Olszewska with Mimi Khalvati Language

Dari

Country

Afghanistan