ლურსმანი The Nail

ლურსმანი

როცა ერთ თვეში მესამედ ჩავალაგე ჩემოდანი
და მატარებლის ბილეთი შევუკვეთე,
შიშით აღმომხდა:
„ღმერთო, სად არის ჩემი სახლი“!
 
“მაინც სად არის ჩემი სახლი“? –
ვეკითხები ყველას ხმამაღლა,
გაბნეული ქვეყნებსა და ქალაქებს შორის,
კარიდან კარზე მოხეტიალე,
პილიგრიმივით უქონელი და
გზის შემყურე.
 
„სადაც შენი სამუშაო მაგიდა გიდგას,
სახლიც იქ არის“ – მწერს მეგობარი,
და ვხედავ, როგორ სწორდება წელში მაგიდის გასწვრივ.
„იქ, სადაც შენი საწოლია“ – ამბობს ჩემი შეყვარებული,
სადაც ერთმანეთს გულებით ვათბობთ,
და გაღვიძება გვიხარია.
„სადაც მუდამ გელოდებიან, სახლიც იქ არის“ –
იცინის ჩემი სტუდენტი შვილი
და გეგმებს აწყობს შორს, შორს წასვლაზე.
 
დედაჩემი ჩამომჯდარა ტელევიზორთან
და სუნთქვის რიტმს კიბეზე ამომავალ ნაბიჯს აყოლებს.
სახლი, ერთ დროს მის შვილებს რომ ვეღარ იტევდა,
ისე ივსება სიცარიელის უძრავი ქვებით,
თაგვიც აღარ დარჩენილა კარადის უკან.
 
მე კი დავდივარ, მთებს და ზღვებს შორის
და ვეძებ ჩემს სახლს,
ადგილს, სადაც პალტოს დასაკიდ ლურსმანს მივაჭედებ,
და იქიდან არც არავინ ამოაძრობს,
და ვერც ვერავინ გამიბედავს, რომ : „ამის ადგილი აქ არ არის“…
რომ „ მეტად აღარ“…
 

The Nail

As I packed my suitcase for the third time in a month
and booked the train ticket,
I burst out with fear:
“God, where is home!”
 
“And where is my home, anyway?”
I ask everybody aloud
in countries and towns
wandering from door to door
without possessions, like pilgrims and
keeping my eyes on the road.
 
“Your home is where your desk is”,
my friend writes to me,
and I see how she sits up at her table.
My beloved tells me
“home is where your bed is”. We warm-up
each other with our hearts
and we wake up happy.
“Your home is where you are always expected”
my student child laughs
and plans to move far, far away.
 
My mother is settled in front of the TV
and the rhythm of her breath follows the footsteps she hopes to hear on the stairs.
This house that once could not contain her daughter
fills with the stillness of stones,
even a mouse moved out from behind the wardrobe.
 
As for me, I wander between the mountains and the seas,
searching for my home,
the place where I can hammer the nail for my coat
and nobody will pull it out,
nobody will ever dare to tell me that “this is not its place”…
Never again.
 

The Nail

When I packed my suitcase for the third time in one month
And I booked the train ticket,
I exclaimed with fear:
“ God, where is my home”!
 
“ And anyway, where is my home”?
I ask everybody out loud,
Scattered among countries and towns,
wandering from door to door,
without any possession like pilgrims and
gazing at the road.
 
“Your home is there where your writing table is”
My friend writes to me,
And I see, she straightens up along the table.
My sweet heart tells me
“there where your bed is”, there we warm up
each other with our hearts,
and are happy to wake up,
“where your are always awaited, your home is there”
My student son laughs
And plans to go far, far away.
 
My mother sits in from of the TV
And the rhythm of breathing matches with the steps ascending the stairs.
The house which once could not contain her daughter,
Fills once more with the motionless stones,
Even mouth perished behind the wardroom.
 
And as for me, I walk among the mountains and the seas,
And search for my home,
The place, where I can nail the nail for my coat,
And nobody would pull it out,
And nobody would dare to tell me: “this is not its place” …
That “never again” …
 

Bela Chekurishvili’s poem “The Nail” depicts the themes of displacement, home, and diasporic experiences. The nail holds a dual significance in the poem, symbolizing both a domestic object and the suffering and despair of the crucifixion. It represents the idea of finding a place to call home and to belong. Additionally, the nail can be used to hang a coat, which adds to the domestic imagery in the poem.

During the translation process, we debated the best English word to use for the Georgian word “sweetheart”, ultimately deciding on “beloved” as it better conveyed the poet’s sense of endearment. We also simplified the line “where you are always awaited, your home is there” to “Your home is where you are always expected”. As for the gender of the narrator’s student child, we chose to leave it unspecified, using the phrase “my student child laughs”.

Finally, we had a productive discussion about the last two lines of the poem. We decided to change the bridge translation of “And nobody would dare to tell me: ‘this is not its place’ …/That ‘never again’ to the more straightforward and effective “nobody will ever dare to tell me that ‘this is not its place’…/Never again.”

– Leo Boix

Original Poem by

Bela Chekurishvili with The Poetry Translation Workshop Language

Georgian

Country

Georgia