ფრენის ამბავი The Story of Flying

ფრენის ამბავი

„ასეთი სიმაღლიდან ვარდნისას ვერავინ გადარჩება“ –
ვფიქრობ და მივფრინავ.
 
ძველი აეროპორტის ფოიეში იდგა ჩემი მეგობარი,
ცალ ხელში ვისკით სავსე მათარა ეჭირა,
მეორეში – დალუქული კონვერტი.
– აფრენისას თავი გადაწიე – ამბობდა ის –
თავი გადაწიე და თვალები დახუჭე.
ეს ყველაფერი ისე გავდა კოცნის ინსტრუქტაჟს,
რომელიც ოდესღაც ყველას ჩაგვიტარეს,
არ შემშინებია.
დიდხანს დავფრინავდი მეგობრის ხერხების
და უსაფრთხოების საერთაშორისო წესების თანახმად
და ბოლოს მივხვდი,
ყველა ფრენა როდია გადარჩენისათვის.
მე დღეს სულ სხვა ამბავს გიყვები,
გიყვები ფრენის თანდაყოლილ ნიჭზე,
გიყვები გოგოებზე,
რომლებსაც ოდესღაც კოცონზე წვავდნენ,
საკუთარ თავზეც გიყვები –
სხვებთან რა მოსატანია ჩემი ჯადოქრობა,
მაგრამ როგორღაც ხომ მაინც მოგახედე ჩემკენ.
გიყვები გოგოებზე,
რომლებსაც შეუიარაღებელი თვალით
ვერაფრით გამოარჩევ სხვებისგან,
ისინიც დადიან სწრაფი კვების ობიექტებში,
ისინიც შედიან სავაჭრო ცენტრებში სავსე ბარათებით
და ცარიელით გამოდიან,
ისინიც არღვევენ მოძრაობის წესებს,
უფრო ხშირად კი, მანქანის გაბმული სიგნალი ახასიათებთ.
ისინი არსად მალავენ ფრთებს –
მათ არაფერი აქვთ დასამალი.
ისინი ადრიანი გაზაფხულის ყვავილებივით უბრალოები არიან
და ქუჩაში სიარულისას
ყოველთვის როდი უყურებენ ცას –
მათ კარგად იციან,
რომ ხანდახან მიწა უფრო მნიშვნელოვანია.
ისინი არ გვანან ჟურნალებიდან გადმოსულ გოგოებს,
ვის გამოც, შეიძლება, მარტივად დაიწყოს ომი,
ყველაზე ლამაზები მაშინ არიან,
როცა დაფრინავენ.
მათი ფრენა ბრმაა და უმისამართო,
მათი სიყვარული, ხანდახან, სასჯელია.
შუაღამისას,
როცა ჩვეულებრივი ღიმილით უსურვებენ სხვებს
უშფოთველ სიზმრებს,
ისინი აღებენ ფანჯრებს
და ღამის უხმაურო ჰაერს
მთელი სხეულით ისუნთქავენ
და ვერც კი ხვდებიან, როგორ მიიწევენ მაღლა,
სავსე მთვარისკენ.
ქვემოთ ზღვებია და ოკეანეები,
მთები და კლდეები,
ქვემოთ სხვა ადამიანებს ისე ღრმად სძინავთ,
არავის მოუვა თავში, გარეთ გამოვიდეს,
ცისკენ აიხედოს და დაინახოს ისინი –
უმისამართოდ მფრინავი,
თვალებდახუჭული გოგოები,
უიარაღო ჯადოქრების მთელი ლაშქარი,
რომელთა ფრენაც ყველაზე მეტად ჰგავს მონატრებას,
რომელთა ფრენაც არასდროსაა კომპრომისი,
რომელთაც იციან ერთადერთი შელოცვა:
„მე შენ მიყვარხარ!“
რომელთაც იციან,
რომ თუკი ფრენა არ მთავრდება მის გვერდით,
ვის გამოც წლების წინ სიცოცხლე მოგვეცა,
მაშინ ჯობია, დავიცვათ მარტივი წესი –
ყველა ფრენა როდია გადარჩენისათვის.
სავარძელში ზის ჩემი მეგობარი,
ცალ ხელში ჩაის ჭიქა უჭირავს,
მეორეში – ტელევიზორის პულტი.
ამბობს:
– ყოველთვის შენ რატომ გემართება ასე,
რომ ხანდახან ასეთი ბედნიერი ხარ,
ხანდახან – ყველაზე უბედური.
მე ვუყურებ მას,
ჩემს გამო მწუხარეს,
ჩემზე ზრუნვით დაღლილს
და არაფერს ვეუბნები,
რადგან მას სჯერა ჩემი ფრთების სიძლიერის,
რადგან მას სჯერა უსაფრთხოების წესების ყოვლისშემძლეობის,
რადგან მას ჩემი ამბის კეთილი დასასრულის სჯერა.
 
მე ყოველთვის დავფრინავ თავგადაწეული,
დახუჭული თვალებით.
დღეს შენი სიყვარულია ჩემი ტრაექტორია,
დღეს შენი ყოფნაა ჩემი მშვიდობიანი დაშვება.
შენ გიჭირავს ის უხილავი ძაფები,
რომლებზეც ვკიდივარ,
რომლებიც არ ემორჩილებიან ქარის მიმართულებას,
რომლებიც არაფერს ემორჩილებიან,
შენი სუნთქვისა და გულის ცემის გარდა.
ჩვენ, ორივემ, კარგად ვიცით –
ასეთი სიმაღლიდან ვარდნისას
სიზმარივით მკრთალდება სიცოცხლე.
შენ გადაწყვიტე.
მე გაპატიებ –
ყველა ფრენა როდია გადარჩენისათვის.
 

The Story of Flying

No-one will survive such a fall
I think. Then I fly.
 
My friend stood in the old airport foyer
with a tumbler in one hand
and a sealed envelope in the other.
When you take off, tilt your head back, he said.
Tilt your head back and close your eyes.
It sounded like an instruction for kissing,
the lessons we were taught once.
I was not afraid.
I flew according to my friend’s methods,
followed the international safety regulations
until I finally understood
that not all flights are about survival.
 
I’m here to tell you something new
about the capacity for flight,
about girls
burned by fire
and about myself too
about my own, private methods.
You turned to me, trusting my magic.
I tell you about the girls.
They’re invisible to the untrained eye.
You can’t tell them from the rest.
They go to fast food joints like everyone else,
go shopping and max out their credit cards,
leaving empty.
They break the speed limit,
sound the horns of their cars.
They don’t need to hide their wings
because there’s nothing to hide.
They are simple as crocuses.
Walking down the street,
they don’t give telltale glances at the sky
because they know well
that earth is sometimes more important.
They don’t look like girls in magazines.
Their faces don’t launch a thousand ships.
They are most lovely
when they fly,
aimless and blind.
Their love can be a punishment.
At midnight,
when they say goodnight
and smile like always,
they open the windows
and breathe the soundless air
with their whole bodies.
They don’t even understand how they rise,
high, towards the full moon.
Below, seas and oceans
mountains and rocks,
the others who sleep so soundly
they never think to step outside,
look skywards to see them –
fl ying aimlessly
girls with closed eyes
an army of armless magicians
whose flight looks like longing
and is never a compromise,
whose only spell is
“I love you!”
who know
that if flying doesn’t end next to the one
we were born for
it is better to observe
one simple rule:
not all flights are for survival.
Now, my friend sits in his armchair
holding a cup of tea
and a TV remote control
and says:
Why are you always like this?
Why are you so happy one minute
and so unhappy the next?
I look at him –
sorry for me
care-worn from worrying –
and I tell him nothing
because he believes in the strength of my wings
the power of safety regulations
the power of happy endings.
 
I always fly with my head tipped back
and my eyes closed.
Today, your love is my flight path
and your body my safe landing.
On a thread I hang on,
I fly like a kite
that won’t obey the direction of the wind
or obey anything at all
only the currents of your breath.
We both know well
that falling from such height
will break life’s dream.
You decide.
I will forgive you.
Not all flying is about survival.
 

The Story of Flying

“ Nobody will survive after falling from such height”_
I think and I fly.
 
My friend stood in the foyer of the old airport,
In one hand he held a tumbler full of whisky,
In another_ a sealed envelope.
_ while taking off tilt your head back-he said_
Tilt your head back and close your eyes.
All these seemed so much like kissing instructions,
Which were given to all of us one day,
I did not get frightened.
I flew for a long time according to my friend’s methods
and international safety rules
and finely I understood,
that not all flying is for saving ( survival).
 
I tell you an entirely different story today,
I tell about the inborn talent of flying,
I tell you about the girls,
Who at some time were burnt on the fire,
I tell you about myself too_
My magic is not to be mentioned to others,
But I somehow managed to make you turn to me.
I tell you about the girls,
Whom you cannot distinguish from others
With an unarmed eye ,
They also go to the fast food shops,
They too go to the shopping centres with full cards
And leave with empty (cards),
They too break the driving rules,
More often they have the habit to push continuously the horn signals.
 
They don’t hide their wings anywhere_
They have nothing to hide.
They are as simple as early spring flowers
And when they walk in the street
They don’t always look at the sky_
They know well,
That the earth is sometimes more important.
They don’t look like girls from magazines,
For whose sake the war can break out easily,
They are the most beautiful then,
When they fly.
They flying is blind and unaddressed, (without destination)
Their love is sometimes punishment.
At midnight,
When they wish others good night
with a usual smile,
They open the windows
and breath with their whole bodies
The night soundless air
And they don’t even understand how they move high
Toward to the fool moon.
Below there are seas and oceans,
Mountains and rocks,
Below other people sleep so deeply,
It never comes to anyone’s mind to come out,
To look up at the sky and see them_
Flying without destination (aimlessly)
The girls with closed eyes,
The whole army of armless magicians,
Whose flying looks the most of all like longing,
Whose flying is never a compromise,
Who know only one spell:
“I love you!”
Who know,
That if the flying does not end next to him,
For whose sake years ago we were given our life,
Then it is better to observe a simple rule_
All the flying is not necessarily for saving.
 
My friend sits in the armchair,
In one hand he holds a cup of tea,
In another_ TV remote control.
He says:
 
 
Why it always happens with you like that,
That sometimes you are so happy,
Sometimes _ the most unhappy.
I look at him,
Sorrowful because of me,
Tired from caring of me
 
And I tell him nothing,
Because he believes in the strength of my wings,
Because he believes in the all might of the safety rules,
Because he believes in the happy end of my story.
 
I always fly with my head tilting back,
With my eyes closed.
Today your love is my trajectory,
Today your being is my peaceful landing.
You hold those invisible threads,
On which I hang,
Which don’t’ obey the direction of the wind,
Which don’t obey anything,
Apart(only your ) from you breathing and heart.
We, both know well_
While falling from such height
The life fades away like a dream.
You decide.
I will forgive you_
Not all the flying is for saving.
 

Original Poem by

Salome Benidze

Translated by

Natalia Bukia-Peters with Helen Mort Language

Georgian

Country

Georgia