ამბავი უსამშობლოთა The Story of Those Without Motherland

Original
Translated
Guide

ამბავი უსამშობლოთა

არასოდეს მიკითხავს შენთვის,

რას ფიქრობდა მამაშენი,

როცა საზღვარი გადაკვეთა –

ცალ ხელში ეჭირე შენ,

მეორეთი კი მიაგორებდა ერთადერთ, გაცრეცილ ჩემოდანს.

არასოდეს მიკითხავს შენთვის,

რა შეგრძნებაა,

როცა გვარი ერთს ამბობს და

პასპორტში, ეროვნების გრაფა – მეორეს.

შენ ყოველთვის ლაღი იყავი და ბედნიერი,

თვალები ნათელი გქონდა და როცა მიღიმოდი,

მე მათში ვერ ვხედავდი შენს ვერცერთ სამშობლოს –

მხოლოდ მე ვჩანდი.

მე კი ამ დროს თვალცრემლიანი ვუყურებდი

ჩემი მთების თავზე უცხო თვითმფრინავების გადაფრენას

და გეუბნებოდი, რომ არსადაა ბედნიერება,

გარდა საკუთარი სახლისა,

გარდა საკუთარი ხალხისა,

რომ ყველაზე ბედნიერი სიკვდილი

მშობლიურ მთებში სიკვდილია,

ყველაზე უბედური კი სხვა ქვეყნის დროშის ქვეშ კვდები,

რომ სამშობლოს მიტოვება იგივეა,

რაც ახლადდამარხული მამის გვამის ამოთხრა,

ხორცის გაყიდვა,

ძვლების ზურგზე მოკიდება და კარდაკარ სიარული.

მე გეუბნებოდი,

რომ ჩვენთან წყლის გემო სხვაა,

მაშინაც კი, თუ ხშირად გიწევს,

ამ წყალში დამამშვიდებელი გახსნა და დალიო,

და ერთხელაც იმდენი დალიო,

აღარასდროს გამოგეღვიძოს.

ყოველთვის, როცა ჩემს სამშობლოზე გიყვებოდი,

ჩემი თვალები იყო ფართო

და შენ მათში ჩემს ერთადერთ ქვეყანას ხედავდი.

უბრალოდ, რატომღაც, ორივეს დაგვავიწყდა –

მე ახლომხედველი ვარ,

ამიტომაც ვერასდროს ვამჩნევდი

ჭუჭყს, რომელიც ზღვის ტალღებს მოჰყვება,

მთებს შორის – უფსკრულებს,

ამიტომაც არასოდეს არ მითქვამს შენთვის,

რომ სინამდვილეში,

დიდი ხანია, გაცვდა ჩემი სამშობლოს ფირუზიცა და ზურმუხტიც,

და ახლა აქ არაფერს ისვრიან მიზანში ისე კარგად,

როგორც ფურთხსა და ტალახს,

რომ კაციჭამია მცენარეა ჩემი სამშობლო,

რომელიც ჯერ ძვლებიანად გვსანსლავს,

მერე კი ვეღარ გვინელებს და უკან გვაფურთხებს,

რომ აქ ხანდახან ჰაერიც კი ისეთი მძიმეა,

თითქოს კლდიდან მოწყვეტილი ლოდები

მკერდზე დაგეყარა,

მხრებზე დაგეყარა,

თითქოს ზურგზე მთელი მთა მოიგდე,

მიღოღავ, მიათრევ და ვერავის აჩეჩებ –

ამ მთასაც შენი სამშობლო ჰქვია,

ხელს არავინ წამოგაშველებს.

არც ის მითქვამს ოდესმე შენთვის,

რომ ჩვენთან ბრმა ტყვიით მეტი კვდება,

ვიდრე ბრძოლის ველზე,

და საბოლოოდ, ყველა მათგანის გულზე დაყრილი მშობელი მიწა,

მსუბუქი კი არა,

ბედის ბორბალივით მძიმეა.

არ მითქვამს, რომ აქ სიყვარული ხანდახან, სირცხვილია,

განსაკუთრებით, თუ ქალი ხარ და ხმამაღლა გიყვარს,

აქ სიყვარული არ გავს გვირილებიან, გაშლილ მინდორს,

სადაც სუნქავს კანიც და მიწაც,

ჩემს სამშობლოში სიყვარული არის ისეთი უცნაური და

მოუხერხებელი,

როგორიც ჩვენი მთის ბილიკები,

სადაც მხოლოდ ცხვრებსა და გარეულ თხებს შეუძლიათ გავლა.

შემომხედე!

მე ისევ გიყვები ჩემს სამშობლოზე,

გიყვები სხვა ისტორიას,

გიყვები, როგორ შემსვეს ჯორზე უკუღმა

და სოფელ-სოფელ მათრიეს,

როგორ ჩამივარდა ფეხი ნაპრალში

და რადგან არავინ მომეშველა,

როგორ მოვიჭერი ფეხი და თავი გადავირჩინე.

გიყვები, როგორ არ ვუყვარვარ მას,

ვინც შენს მაგივრად, გულის სულ სხვა ნაწილით მიყვარს,

მიყვარს უფრო ხმამაღლა, ვიდრე ნებადართულია,

უფრო გაბედულად, ვიდრე ამის ნებას ჩემი მანდილი მაძლევს.

ვდგავარ მარტო ჩემი ქალაქის ცარიელ მოედანზე

და შორიდან გიყვები,

რომ ახლა მივხვდი, არასოდეს მქონიდა სახლი

და ეს ღვარცოფიც, ქუჩაში რომ მიედინება,

სხვა არაფერია, თუ არა ჩემი ცრემლი,

დედინაცვლის საამებლად რომ ვაგროვე

და ბოლოს, რადგან ჭურჭელი არ მეყო,

გადმოვიდა და წალეკა ერთი ცოდვილის წილი სამყარო.

შემომხედე!

მე მინდა, გკითხო,

როცა ჩვენი ქალაქის დათოვლილ აეროპორტში

ისე დაგტოვე, რომ უკან მოხედვაზე არც მიფიქრია,

რატომ არ დამედევნე უკან,

რატომ არ მომკიდე ხელი

და რატომ არ მითხარი,

რომ ზოგჯერ სწორედ უსამშობლობაა თავისუფლება

და რომ უფრო მეტად უნდა მყვარებოდი, ვიდრე ჩემი მიწა,

რომელმაც არ მიმიღო,

დამმარხა და მერე,

რადგან გულზე მძიმედ დავაწექი,

გადმომაფურთხა.

The Story of Those Without Motherland

I have never asked you

what your father was thinking

when he crossed the border

with you in one arm

and, in the other, his single, threadbare suitcase.

I never asked you

how it feels

when the name on your lips tells one truth

and the name on your passport another.

You were always so happy and carefree.

When you smiled at me, bright-eyed,

I saw myself in your irises,

not the shape of your motherland.

All this time, I watched and wept

as foreign planes fl ew over my own mountains

and I told you there is no happiness

without home,

without people to call your own,

that the happiest death is

death in the mountains of your country

and the worst is death under a different flag,

that abandoning your motherland is like

digging up the barely-cool body of your father,

selling his flesh,

wearing his bones like a rucksack you hawk from door to door.

I am telling you

that the taste of water is different in my motherland

even when

you have to drop a tranquilliser in the glass,

let it dissolve and drink and drink

and never wake again.

When I told you stories of my motherland

you could see my country

widen in my open eyes.

How could we forget

I am short-sighted?

I never noticed the debris on the shore,

the precipices between mountains.

In reality,

my motherland’s turquoise and emerald sea-colours faded long ago,

that the target she shoots at is

made of spit and mud,

that my motherland is a Venus fl y trap

which eats us down to our skeletons

and spits out what it can’t digest,

that sometimes the air

is hillside stonefall, rubble

and breathlessness,

weight on your shoulders,

a whole mountain on your back

you must carry with you, you alone.

Th is mountain is motherland too.

Nobody will help you move it.

Nor have I told you

that more die from mis-fi red bullets

than on the battlefield

and the soil of the motherland thrown over their chests

is not light

but heavy as fate.

I haven’t told you that love here is sometimes shameful

especially if you are a woman and you love too loudly.

Love is not a daisy-meadow

where you sigh, bare-skinned on the breathing earth.

Love in my motherland is strange and awkward,

a winding mountain path

trodden by sheep and wild goats.

Look at me!

I’m telling you about my motherland.

I’m telling you a different story now.

I’m telling you how they sat me back-to-front on a donkey

paraded me through villages for people to scorn me

how I stepped into a hole

and because nobody helped me

I cut off my foot to save myself.

I’m telling you he does not love me

and I love him too loudly,

love him with a different part of my heart from the part that loves you.

I love him more boldly than my headscarf allows.

I stand alone in the empty square of my town

and talk to you across the gap.

I have never had a home

and the torrent from the mountain sweeping down the street

is just tears

which I saved for my stepmother

until they overflowed the dish

and washed part of the world away.

Look at me!

I wanted to ask you,

when I left you at the airport

cloaked in snow, I didn’t look back.

Why didn’t you follow me?

Why didn’t you grab my hand

and tell me

that sometimes freedom is a place without motherland

that I should have loved you more than my land

my land which did not accept me:

it buried me

and when I lay too heavily

it spat me out.

The Story of Those without Motherland

I have never asked you,

What your father was thinking about

When he crossed the boarder_

In one hand( arm) he held you,

And with another (hand) he rolled the only frayed( threadbare) suitcase.

I never asked you,

What is the feeling like,

When your surname tells you one thing

And in the passport the surname column _ (says)another(thing).

You were always carefree and happy,

You had light ( bright) eyes and when you smiled at me,

I could not see in them any of your motherlands_

Only I was visible.

And I , at this time, watched with the tears in my eyes

How the alien airplanes flew over my mountains

And I told you that there is no happiness anywhere,

But only in your own home,

Only with your own people,

That the happiest death is

The death in the mountains of your country,

The unhappiest is to die under other country’s banner(flag),

That abandoning your motherland is the same,

As to dig out the body of your newly buried father,

Selling of flesh,

Hanging the bones on the(your) back and walking from door to door.

I am telling you,

That the taste of water is different at ours( in my motherland),

Even then when

You often have to dissolve tranquilizer in it and drink it,

And once to drink so much

As to never wake up again.

Always when I told you ( story) about my country(motherland),

My eyes were wide open

And you saw in them my only country there.

We both simply forgot somehow_

I am short sighted,

That’s why I never noticed the dirt

Brought by the sea waves, (the dirt which follows the sea)

The abysses ( precipices)_ between the mountains,

That’s why I never told you,

That in reality,

My motherland’s turquoise and emerald ( colours) wore out long ago,

And now they don’t shoot into the target(bull eye) anything so well

As saliva and mud,

That my motherland is a cannibal plant,

Which first gobbles ( wolves us down) us up together with the bones,

Then she cannot digest us and spits us out,

That sometimes the air is so heavy here,

As if the big stones torn from the rocks

Fell onto your chest,

Onto your shoulders,

As if you have thrown the whole mountain onto your back,

You crawl, you lug it and you cannot thrust it to anybody_

This mountain is called your motherland too,

Nobody will give you a hand( help you).

I have never told you either

That here many more die from the blind bullet

Than on the battle field,

And at the end the soil of motherland thrown on the chest of each of them,

Is not light,

But heavy as a wheel of fortune.

I have not told you that love here is sometimes a shame(shameful),

Especially if you are a women and love him loudly,

Here love does not look like a stretched field with daisies,

Where both skin and earth breath,

Love in my motherland is so strange and awkward,

Like the paths in our mountains,

Where only sheep and wild goats can pass.

Look at me!

I am telling you again about my motherland,

I am telling you a different story,

I am telling you how they sat me back to front on the ass

And lugged me from village to village,( nata- a tradition to sit an unfaithful wife or woman on the

donkey and take a donkey around the village while people throw at her mud and stones)

How my foot fell into the hole(crevice)

And because nobody helped me,

How I cut off my foot and saved myself.

I am telling you how he does not love me,

The one I love with the different part of my heart instead of you,

I love him more loudly than it is allowed,

More bravely than my female headscarf give the me permission.

I stand alone on the empty square of my town

And I am telling you from the distance,

That I realised now that I have never had my home(house)

And this raging mountain torrent which flows in the street,

Is nothing but my tears,

Which I saved to please my step mother

And at the end, because I did not have enough of the dish,

It came out and washed away the part of the world of one sinner.

Look at me!

I want to ask you,

When I left you at the airport of our town covered in snow,

I left you so that I did not even thought to look back,

Why did not you follow me

Why did not you take my hand

And why did not you tell me,

That sometimes the freedom is what(something)is without motherland

And that I should have loved you more than my land,

Which did not accept me,

It buried me and then,

Because I lay heavily on it,

It spat me out.

Original Poem by

Salome Benidze

Translated by

Natalia Bukia-Peters with Helen Mort Language

Georgian

Country

Georgia

Search

Find us on…

ამბავი უსამშობლოთა The Story of Those Without Motherland