(Untitled)

მზე იყო, როგორც ახალგათხრილი

საფლავის მიწა - ნორჩი და რბილი.

და როცა დიდი უფსკრულის პირას,

დღემდე ცოცხალი თუ გარდაცვლილი

ჩავმწკრივდით ყველა და დაველოდეთ

ქარისგან უკან მოტანილ ექოს,

ამოდიოდა მზე უდაბნოდან,

როგორც სოფელში მოხუცმა ბებომ

მზემ აიარა აღმართი ზეცის,

ჩვენ ავიარეთ ჩვენი აღმართი -

სამშობლო, ხმელ და უწვრილეს ბოძზე

შემოდებული ბუდე ლაკლაკის.

The sun was a freshly-dug

grave– like its soil, tender and soft.

And on the verge of a vast abyss we–

dead or still living–

lined up waiting

for the echo’s return from the wind.

From the desert the sun was lifting

like an old village granny,

the sun reached the heavens

we made our ascent–

to our homeland, the stork’s nest

perched on the dried and brittle point.

The sun was like a newly-dug

grave soil (earth) – tender(new) and soft.

And when on the verge of a great abyss,

those still alive until today or those dead

we all lined up and waited for

the echo brought back by the wind,

the sun was rising from the desert,

like an old grandmother in the village

the sun went uphill to heaven,

we climbed our ascent –

the homeland, the nest stork

placed on the dried and finest (thinnest) pole.

Country

Search